Έφυγε από τη ζωή ο δημοφιλής τραγουδιστής, Νίκος Παπάζογλου μετά από
μία άνιση μάχη με την επάρατο νόσο που έδινε χρόνια. Σήμερα το πρωί
και σε ηλικία 63 χρόνων παρέδωσε τα όπλα και ταξίδεψε για την πόλη των
Αγγέλων. Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι πριν λίγο καιρό
έφυγε από τη ζωή και ο καλός του φίλος Μανώλης Ρασούλης. Τα μισά από
τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε τα τελευταία είκοσι χρόνια ήταν
δικά του. Σε κάθε συναυλία του γίνεται το αδιαχώρητο. Δημιούργησε
σχολή με το ύφος του, τη γνωστή σχολή της Θεσσαλονίκης. Μιλάμε για τον
τύπο με το κόκκινο μαντήλι, τον "ινδιάνο" της ελληνικής μουσικής, Νίκο
Παπάζογλου.
Από τα γνήσια παιδιά της Μακεδονίας ο Νίκος Παπάζογλου, γέννημα θρέμμα
Θεσσαλονίκης, ξεκινά τη συστηματική του απασχόληση με τη μουσική στα
τέλη της δεκαετίας του '60. Σε ένα μικρό στούντιο γράφει τα πρώτα του
τραγούδια και κάποια από αυτά τραγουδιούνται από τον Πασχάλη, τον
οποίο αντικατέστησε στους OLYMPIANS για να κάνει τη στρατιωτική του
θητεία. Οι αρχές της δεκαετίας του '70 τον βρίσκουν στο Aachen της
Γερμανίας με το Σαλονικιώτικο συγκρότημα ZEALOT (ΖΗΛΩΤΗΣ). Κάνει
προσπάθειες να προωθήσει τη δουλειά του στον ευρωπαϊκό χώρο και
ηχογραφεί κάποια κομμάτια στο Μιλάνο. Επιστρέφει στα πάτρια εδάφη το
1976. Το 1977 συμμετέχει στην παράσταση "Αχαρνής ο Αριστοφάνης που
γύρισε από τα θυμαράκια", γεγονός που τον φέρνει σε επαφή με τους
Διονύση Σαββόπουλο και Μανώλη Ρασούλη. Με αφορμή αυτή την παράσταση
κυκλοφορεί ο ομώτιτλος δίσκος στον οποίο επίσης συμμετείχε. Δυο χρόνια
μετά, οι τρεις τους και ο Νίκος Ξυδάκης δημιουργούν αυτό που έμελλε να
αφήσει σφραγίδα στη νεοελληνική μουσική σκηνή, το δίσκο "Η εκδίκηση
της Γυφτιάς". Τρελλή κι αδέσποτη, Κανείς εδώ δεν τραγουδά, και άλλα
έντεκα κομμάτια που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν όσο λίγα. Έχει ήδη με
προσωπική εργασία και μεράκι οικοδομήσει το στούντιο του στην Κάτω
Τούμπα, το γνωστό ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ το οποίο γίνεται γι' αυτόν εργαλείο
δημιουργίας μερικών από τα καλύτερα τραγούδια της τελευταίας
εικοσαετίας στην Ελλάδα. Συνέχεια το 1979 με το "Δήθεν" των Ξυδάκη –
Ρασούλη, στο οποίο τραγουδά μαζί με τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τη
Σοφία Διαμαντή. Το 1983 πραγματοποιεί μερικές εμφανίσεις στο ΖΟΟΜ στην
Αθήνα με την Ταχεία Θεσσαλονίκης που δεν είχαν την αναμενόμενη από το
κοινό ανταπόκριση. Την ίδια χρονιά συγκεντρώνει ότι είχε βγάλει από το
πλούσιο υλικό της ψυχή του σε μελωδία με στίχο στο γνωστό σε όλους μας
δίσκο "Χαράτσι", δίσκος σταθμός, επηρεάζει αρκετούς νεότερους
τραγουδοποιούς και σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους που κυκλοφορεί ο
Παπάζογλου αργότερα, δημιουργείται η σχολή της Σαλλονίκης, το ρεύμα
Παπάζογλου… Το "Χαράτσι" εκτός από την αρχική κυκλοφορία του,
επανακυκλοφορεί στην αγορά σε CD το 1988 και το 1996. Εκτός όμως από
τις προσωπικές του δουλειές τον συναντάμε το 1984 στη "Ρεζέρβα" και το
1986 στο "Ζήτω το ελληνικό τραγούδι" του Σαββόπουλου. Επίσης το 1989
στο "Πότε Βούδας πότε Κούδας", δίσκο του Μ. Ρασούλη, όπου τραγουδά το
ομότιτλο κομμάτι. Το 1988 "στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά" του Χατζιδάκη,
στο "Όλοι δικοί μας είμαστε" με τους Μ. Ρασούλη, Χ. Νικολόπουλο και Π.
Τερζή και στο "Σκόρπια 1″" του Μ. Ρασούλη με τη Γλυκερία. Παράλληλα
κυκλοφορούν και οι δικοί του δίσκοι "Μέσω νεφών" το 1986 και "Σύνεργα"
το 1991. Την ίδια χρονιά 30 Σεπτέμβρη 1991 ηχογραφεί και κυκλοφορεί
την "Επιτόπιος ηχογράφηση" από το θέατρο του Λυκαβηττού. Το 1995
κυκλοφορεί το "¨Οταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα" (πουρούδα: στα
κυπριακά το κλάξον του ποδηλάτου). Όλες οι δουλειές του έχουν
ηχογραφηθεί στο προσωπικό του στούντιο ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ με την ετικέτα
"Στρόγγυλοι δίσκοι". Άξιες αναφοράς είναι και οι συνεργασίες του (στις
περισσότερες είχε την επιμέλεια) με το Μανώλη Λιδάκη, τη Γλυκερία, τη
Χορωδία Αιγαίου, τη Σαραγούδα Γιασεμή, τους Παλαιολόγους, το Λουδοβίκο
των Ανωγείων, τη Νένα Βενετσάνου, τη Λιζέτα Καλημέρη, την Κατερίνα
Σιαπάντα, τη Όλγα Δεραινίτη κ.α.
Η λεγόμενη "σχολή θεσσαλονίκης" είναι ουσιαστικά η "σχολή Παπάζογλου".
Εκείνος άνοιξε το δρόμο, για να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι. Κανείς
δεν ξέρει τι μέλλον θα είχαν ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο
Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Γιάννης Μήτσης, η
Μελίνα Κανά και τόσοι άλλοι, αν δεν τολμούσε πρώτος ο Παπάζογλου.
Τα καλοκαίρια μαζί με τους συνεργάτες του, το γκρουπ "Λοξή Φάλαγγα"
οργώνει την Ελλάδα δίνοντας συναυλίες. Συνήθως επισκέπτεται ξεχασμένες
από τους πολλούς περιοχές, δίνοντας τη δυνατότητα για πραγματική
διασκέδαση σε ανθρώπους που ζουν μακριά από τις μεγαλουπόλεις. Το
αποτέλεσμα των εμφανίσεων είναι πάντα το ίδιο. Σε όποιο χώρο και αν
επιλέξει να εμφανιστεί δημιουργείται το αδιαχώρητο και ο κόσμος
δείχνει την αγάπη του για το γνήσιο τραγούδι. Αποφεύγει να εμφανίζεται
στην τηλεόραση και δεν δίνει συνεντεύξεις χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Τον Νίκο Παπάζογλου είχαν την χαρά να δουν και να ακούσουν σε συναυλία
του οι κάτοικοι της Ιστιαίας, χρόνια πριν, στα κατάμεστο από κόσμο
γήπεδο της Ιστιαίας. Πρόσφατα εμφανίστηκε στην Αγία Άννα ο Δημήτρης
Κοντογιάννης που ερμήνευσε πολλά τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου.
Για την Β.Ε. Καραφύλλης Δημήτριος (DJ Jimmys)
μία άνιση μάχη με την επάρατο νόσο που έδινε χρόνια. Σήμερα το πρωί
και σε ηλικία 63 χρόνων παρέδωσε τα όπλα και ταξίδεψε για την πόλη των
Αγγέλων. Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι πριν λίγο καιρό
έφυγε από τη ζωή και ο καλός του φίλος Μανώλης Ρασούλης. Τα μισά από
τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε τα τελευταία είκοσι χρόνια ήταν
δικά του. Σε κάθε συναυλία του γίνεται το αδιαχώρητο. Δημιούργησε
σχολή με το ύφος του, τη γνωστή σχολή της Θεσσαλονίκης. Μιλάμε για τον
τύπο με το κόκκινο μαντήλι, τον "ινδιάνο" της ελληνικής μουσικής, Νίκο
Παπάζογλου.
Από τα γνήσια παιδιά της Μακεδονίας ο Νίκος Παπάζογλου, γέννημα θρέμμα
Θεσσαλονίκης, ξεκινά τη συστηματική του απασχόληση με τη μουσική στα
τέλη της δεκαετίας του '60. Σε ένα μικρό στούντιο γράφει τα πρώτα του
τραγούδια και κάποια από αυτά τραγουδιούνται από τον Πασχάλη, τον
οποίο αντικατέστησε στους OLYMPIANS για να κάνει τη στρατιωτική του
θητεία. Οι αρχές της δεκαετίας του '70 τον βρίσκουν στο Aachen της
Γερμανίας με το Σαλονικιώτικο συγκρότημα ZEALOT (ΖΗΛΩΤΗΣ). Κάνει
προσπάθειες να προωθήσει τη δουλειά του στον ευρωπαϊκό χώρο και
ηχογραφεί κάποια κομμάτια στο Μιλάνο. Επιστρέφει στα πάτρια εδάφη το
1976. Το 1977 συμμετέχει στην παράσταση "Αχαρνής ο Αριστοφάνης που
γύρισε από τα θυμαράκια", γεγονός που τον φέρνει σε επαφή με τους
Διονύση Σαββόπουλο και Μανώλη Ρασούλη. Με αφορμή αυτή την παράσταση
κυκλοφορεί ο ομώτιτλος δίσκος στον οποίο επίσης συμμετείχε. Δυο χρόνια
μετά, οι τρεις τους και ο Νίκος Ξυδάκης δημιουργούν αυτό που έμελλε να
αφήσει σφραγίδα στη νεοελληνική μουσική σκηνή, το δίσκο "Η εκδίκηση
της Γυφτιάς". Τρελλή κι αδέσποτη, Κανείς εδώ δεν τραγουδά, και άλλα
έντεκα κομμάτια που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν όσο λίγα. Έχει ήδη με
προσωπική εργασία και μεράκι οικοδομήσει το στούντιο του στην Κάτω
Τούμπα, το γνωστό ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ το οποίο γίνεται γι' αυτόν εργαλείο
δημιουργίας μερικών από τα καλύτερα τραγούδια της τελευταίας
εικοσαετίας στην Ελλάδα. Συνέχεια το 1979 με το "Δήθεν" των Ξυδάκη –
Ρασούλη, στο οποίο τραγουδά μαζί με τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τη
Σοφία Διαμαντή. Το 1983 πραγματοποιεί μερικές εμφανίσεις στο ΖΟΟΜ στην
Αθήνα με την Ταχεία Θεσσαλονίκης που δεν είχαν την αναμενόμενη από το
κοινό ανταπόκριση. Την ίδια χρονιά συγκεντρώνει ότι είχε βγάλει από το
πλούσιο υλικό της ψυχή του σε μελωδία με στίχο στο γνωστό σε όλους μας
δίσκο "Χαράτσι", δίσκος σταθμός, επηρεάζει αρκετούς νεότερους
τραγουδοποιούς και σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους που κυκλοφορεί ο
Παπάζογλου αργότερα, δημιουργείται η σχολή της Σαλλονίκης, το ρεύμα
Παπάζογλου… Το "Χαράτσι" εκτός από την αρχική κυκλοφορία του,
επανακυκλοφορεί στην αγορά σε CD το 1988 και το 1996. Εκτός όμως από
τις προσωπικές του δουλειές τον συναντάμε το 1984 στη "Ρεζέρβα" και το
1986 στο "Ζήτω το ελληνικό τραγούδι" του Σαββόπουλου. Επίσης το 1989
στο "Πότε Βούδας πότε Κούδας", δίσκο του Μ. Ρασούλη, όπου τραγουδά το
ομότιτλο κομμάτι. Το 1988 "στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά" του Χατζιδάκη,
στο "Όλοι δικοί μας είμαστε" με τους Μ. Ρασούλη, Χ. Νικολόπουλο και Π.
Τερζή και στο "Σκόρπια 1″" του Μ. Ρασούλη με τη Γλυκερία. Παράλληλα
κυκλοφορούν και οι δικοί του δίσκοι "Μέσω νεφών" το 1986 και "Σύνεργα"
το 1991. Την ίδια χρονιά 30 Σεπτέμβρη 1991 ηχογραφεί και κυκλοφορεί
την "Επιτόπιος ηχογράφηση" από το θέατρο του Λυκαβηττού. Το 1995
κυκλοφορεί το "¨Οταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα" (πουρούδα: στα
κυπριακά το κλάξον του ποδηλάτου). Όλες οι δουλειές του έχουν
ηχογραφηθεί στο προσωπικό του στούντιο ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ με την ετικέτα
"Στρόγγυλοι δίσκοι". Άξιες αναφοράς είναι και οι συνεργασίες του (στις
περισσότερες είχε την επιμέλεια) με το Μανώλη Λιδάκη, τη Γλυκερία, τη
Χορωδία Αιγαίου, τη Σαραγούδα Γιασεμή, τους Παλαιολόγους, το Λουδοβίκο
των Ανωγείων, τη Νένα Βενετσάνου, τη Λιζέτα Καλημέρη, την Κατερίνα
Σιαπάντα, τη Όλγα Δεραινίτη κ.α.
Η λεγόμενη "σχολή θεσσαλονίκης" είναι ουσιαστικά η "σχολή Παπάζογλου".
Εκείνος άνοιξε το δρόμο, για να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι. Κανείς
δεν ξέρει τι μέλλον θα είχαν ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο
Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Γιάννης Μήτσης, η
Μελίνα Κανά και τόσοι άλλοι, αν δεν τολμούσε πρώτος ο Παπάζογλου.
Τα καλοκαίρια μαζί με τους συνεργάτες του, το γκρουπ "Λοξή Φάλαγγα"
οργώνει την Ελλάδα δίνοντας συναυλίες. Συνήθως επισκέπτεται ξεχασμένες
από τους πολλούς περιοχές, δίνοντας τη δυνατότητα για πραγματική
διασκέδαση σε ανθρώπους που ζουν μακριά από τις μεγαλουπόλεις. Το
αποτέλεσμα των εμφανίσεων είναι πάντα το ίδιο. Σε όποιο χώρο και αν
επιλέξει να εμφανιστεί δημιουργείται το αδιαχώρητο και ο κόσμος
δείχνει την αγάπη του για το γνήσιο τραγούδι. Αποφεύγει να εμφανίζεται
στην τηλεόραση και δεν δίνει συνεντεύξεις χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Τον Νίκο Παπάζογλου είχαν την χαρά να δουν και να ακούσουν σε συναυλία
του οι κάτοικοι της Ιστιαίας, χρόνια πριν, στα κατάμεστο από κόσμο
γήπεδο της Ιστιαίας. Πρόσφατα εμφανίστηκε στην Αγία Άννα ο Δημήτρης
Κοντογιάννης που ερμήνευσε πολλά τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου.
Για την Β.Ε. Καραφύλλης Δημήτριος (DJ Jimmys)